به گزارش تابناک کرمان، قنات انجوجکی هستم یکی از اساسی‌ترین منابع تأمین‌کننده آب سرآسیاب فرسنگی، طولم به یکصد و پنجاه متر نمی‌رسد ولی مادر چاهی دارم کم‌عمق و وصل به لایه‌های زهدار رشته کوه‌های کافر کوه، رشته‌کوه‌هایی که از نعمت برف و باران حتی در سالهای معروف به خشک‌سالی بهره‌مند بوده‌اند. از زمانی که این نقطه‌ام را به عنوان مادر چاه انتخاب نموده و حفاری کردند یعنی قرنها قبل همیشه تولید آب داشته‌ام. هر آنچه اطرافم می‌گذرد به خوبی درک نموده و می‌فهمم، چند تا چاه میله‌ای بیشتر نداشتم ولی تولید آبم در حد شصت لیتر در ثانیه بوده است. موقعیتم در مسیر رودخانه، پیشرفت‌های فن و تکنولوژی به‌خوبی مطلع هستم و به همین علت به‌خوبی از زمان راه‌اندازیم تا امروز را مرور نموده و معنی می‌کنم. در هر عصر و زمانی حتی با محدودیت‌های شدید امکانات، از من دیدن می‌کردند، گل‌ولایم را پاک، پس از وقوع هر سیلاب و انتقال گل‌ولای به کوره‌ام، بلافاصله به‌طور کامل لای روبیم می‌نمودند، من هم آب قابل‌توجهی تولید می‌کردم، کم‌کم حفاظت و نگهداری محدود و حتی به صفر رسید، کاری به من ندارند اگر سیلاب جاری شد، گل‌ولای همه‌یکوره‌ام را پر نمود، آب برای روزها قطع گردیده، می‌بینم که برای کسی مطرح نیست، گذشت زمان و بی‌توجهی‌های پیوسته اخیر ساختارم را به کلی نابود کرده است. از قنات‌های مطرح و پرآب سرآسیاب فرسنگی بوده‌ام و هنوز هم می‌توانم باشم. درصورتی‌که به من رسیدگی نمایند. خیلی متأسف می‌شوم که داد بحران کم‌آبی استان کرمان را به فلک‌الافلاک رسانده‌اند ولی نمی‌گویند و اقرار نمی‌کنند که علت بروز چنین بحرانی ناشی از عدم توجه به امثال من می‌باشد.
آن‌ها که مرا برای نخستین بار یافتند و راه‌اندازی نمودند، فکر نمی‌کردند که امروزه اسیر چنین بی‌خیالان و بی‌فکرانی شوم که از گاو فقط انتظار شیر و یا دوشیدن دارند. از همه کسانی که این متن را مطالعه می‌فرمایید تقاضا دارم که از من دیدن فرمایید، شاید با دیدن و همکاری شما رونق مجدد پیدا کنم و نظراتم هم اصلاح گردند.
انتهای پیام/حسن اشرف‌گنجویی