دروغگویی کودک تا حدود ۶ سالگی طبیعی است و جای نگرانی نیست. اما از این سن به بعد، جنبه اخلاقی می یابد که باید با راهکارهای درست، جلو آن را گرفت.
دروغگویی از ۶ سالگی به بعد عللی دارد:
۱- محیط: دروغگویی اعضای خانواده یا نزدیکان، کودک را دروغگو میکند.
۲- جلب توجه: کودکان به طور فطری به توجه نیاز دارند و گاهی برای جلب توجه دیگران به خود، دروغ میگویند. توصیه میشود به حد کافی به آنان توجه کنید تا مجبور نشوند از این طریق، توجه دیگران را به خود جلب کنند.
۳- انتقام جویی: کودک، گاهی دروغ میگوید تا از دیگری انتقام بگیرد. بهرام و شهرام دو برادرند. بهرام، شهرام را کتک میزند و، چون شهرام، توان مقابله با بهرام را ندارد، به دروغ، او را نزد پدر خطاکار معرفی میکند تا پدر او را توبیخ یا تنبیه کند و به این صورت، انتقام بگیرد.
در این صورت، باید به او درس انصاف بدهید که پسندیده نیست برای انتقام از دیگری، به دروغ متوسل شود.
۴- ترس از تنبیه: اگر کودکان، از تنبیه بدنی در امان باشند، دروغ نمیگویند. اگر کودک بداند در صورت ارتکاب خلاف و عملی ناپسند، والدین یا معلم، او را تنبیه نمیکنند، بلکه به او آگاهی میدهند و در صورت نیاز، از او شکوه خواهند کرد، حقیقت را خواهد گفت.
۵- تکلیف زیاد: معلمی که تکالیف فراوانی را بر عهدهی دانش آموز میگذارد؛ به گونهای که انجام آنها در توان کودک نیست، او را به دروغ وا میدارد و کودک برای توجیه عدم انجام تکالیف، دروغ میگوید.
۶- توقع بیش از حد: توقع بیش از حد والدین و معلم، کودک را به دروغ وامیدارد. والدین یا معلم به کودک میگویند: چرا در درس ریاضی نمرهی ۱۷ گرفتی؟ توقع ما از تو، نمره ی ۲۰ بود. کودک به دروغ میگوید: وقت کم آوردم و. از کودکان خود در حد توان و هوش آنان توقع داشته باشید.
انتهای پیام/*