به گزارش تابناک؛ در کرمان زلزله امان نمی‌دهد هر بار که می‌آید همه مردم و ادارات متحول می‌شوند و تحت تأثیر انبوه اتفاقات ناگواری که مشاهده کرده‌اند، دست به تحکیم ساختارهای شهری و بناها می‌زنند و در ایجاد سازمان‌هایی به منظور افزایش توانایی مردم در مقابل حوادث اقدام می‌کنند. اما به تجربه دیده‌ایم که این تلاش‌ها فقط دوسال دوام دارند و به مرور که از زلزله خبری نمی‌شود، دوباره همه چیز تا زلزله بعدی رها می‌گردد. فراموش نکنیم
که بحران‌ها و بلایای طبیعی همواره بیخ‌گوش کرمانیان قرار دارند و هر لحظه احتمال وقوع خطر یا حادثه‌ای ناگوار وجود دارد. چهار گسل فعال و خونین فقط در شرق کرمان واقع شده‌اند، که هر چندسال یک‌بار امان از دل کرمانی می‌برند و هزاران جان را بی جان کرده یا تا آخر عمر ناقص می‌نمایند. جدای از زلزله وجود سیلاب‌ها و آتش سوزی نیز همواره وجود دارد. در چنین وضعیتی ضرورت آموزش و آماده نمودن مردم برای مقابله با حوادث تلخ طبیعی لازم به نظر می‌رسد. در سال 1382 با توجه به وقوع زلزله شهرستان «بم» و وضعیت غم‌باری که از بابت خرابی ها و مرگ و میرها ایجاد گردیده بود، یک شرکت ایتالیایی به نام «کاریتاس» اعلام نمود می‌تواند یک مرکز مطالعات و مدیریت بحران را در کرمان ایجاد نماید. تا این مرکز با انجام آموزش‌های مورد نیاز نسبت به افزایش آمادگی مردم و کاهش صدمات قبل از حوادث تلاش نماید. بدین ترتیب شرکت مزبور با همکاری شهرداری کرمان اقدام به ایجاد ساختمان مرکز مورد نظر و تجهیز آن در ابتدای بلوار آزادگان جنب کلانتری نمود. سالن‌های آموزش و بخش اداری و مکان‌های استقرار گروه‌های امداد رسان و تجهیزات کمک آموزشی از جمله موارد قابل توجه این مرکز بودند. همان ابتدا شعاری برایش در نظر گرفته شد با عنوان (تلاش کنیم تا یک نفر بیشتر زنده بماند). پس از چندی این ساختار تبدیل به اولین مرکز مدیریت بحران کشور گردید و متعاقب آن نخستین اقدامات در جذب مخاطب از بین شهرداران محلات و شهروندان فعال و مؤسسات مردم نهاد استان آغاز شد. اولین دوره‌های آموزشی با بهره‌گیری از اساتید مطرح بین‌المللی انجام گرفت و چندین مانور زلزله و اردوی آموزشی خارج از استان برنامه ریزی گردید و مدارک بین‌المللی به شرکت‌کنندگان اعطاء شد. پس از آن سه مرکز مشابه را در شهرهای مشهد، همدان و کرج پایه‌ریزی کردند و بر میزان سازماندهی به گروه‌های مردمی برای مداخله در بحران‌های شهری سرعت بخشیدند.
اما این همه فعالیت‌های مفید و مردمی به ناگاه هدف مسئولان امر قرار گرفت و باز هم داستان تلخ نبود فضاهای اداری موجبات چشم دوختن به ساختمان آن گردید. مشکلی فراگیر بین مدیران کرمانی که به رغم انبوه ساخت و سازها باز هم جا کم می‌آورند و معلوم نیست عیب از ساختمان‌ها است یا مدیران! به هر حال فاجعه تخریب این‌بار بجای میراث فرهنگی و گردشگری کرمان دامن این مرکز تحقیقاتی، آموزشی را گرفت و ساختمانش تبدیل به سازمان مدیریت و مهندسی شبکه حمل و نقل شهرداری کرمان شد؟!. اکنون از مرکز مطالعات و مدیریت بحران فقط یک نام بر جای مانده و چند میز که در یک سالن کوچک قرار دارند و هیچ توانمندی قابل توجهی را نمی‌توان برایشان متصور شد. سؤال اینجاست که زمان مردمی شدن مدیران در کرمان و حرکت‌شان در کنار خواسته‌ها و علایق عموم مردم شهر چه زمانی فرا می‌رسد و آیا میتوان پایانی بر حذف‌ها و تخریب‌ها چه در بعد سازمان‌های مردمی و چه در زمینه میراث فرهنگی و گردشگری متصور شد. فراموش نفرمایید که کرمان سرزمین سیل و زلزله است و آسیاب هر کدام به نوبت می‌چرخد. تغییرکاربری مراکز علمی و تحقیقاتی عاقبت خوشی در پی نخواهد داشت. زیرا حادثه خبر نمی‌کند، نشود دوباره نگران انبوه کشتگان و آلام مردم گردیم.
نویسنده: منصور ایران پور
انتهای پیام/*