باز به لب آمده خون دلم شود چو جوهر بچکد از قلم
در الفش (نام خدا) گل کند نام خدا نور تکامل دهد
قلم را داده ام به دست دلم کز غم اعظمی بنویسد قلم
از غم بی نهایت مرتضی(ع) ز داغ زهرا(س) شده غرق عزا
فراق زهرا(س) کمرش را شکست به خانه در فراق زهرا(س) نشست
زهرا(س) را بر علی(ع) بیافریدند لایق زهرا(س) جز علی(ع) ندیدند
فاطمه(س) (بی تا) بود و (نور خدا) دُرّ ظریف از صدف مصطفی!
فاطمه(س) بوده (وارث رسالت) پروانه و، فدایی ولایت
ذوب شده در عبادت خداوند زندگی اَش سراسر اندرز و پند
همچو صحابه بی وفا نگردید! یک لحظه از خدا جدا نگردید
جان علی(ع) بسته به جان بتول عزیزترین بوده بتول رسول
محمد(ص) از جهان چو بربست رخت مصائب فاطمه(س) شد بیش و سخت
شکسته شد وصیت رسالت غصب شد (حق ثابت ولایت)
فاطمه(س) بر (احقاق حق ولی) که بوده در امر خدا منجلی
(غدیر خُم) را یاد مردم آورد با گوش ها (بیعت) را آشنا کرد
دنبال دنیا و فسادش نبود تشنه ی رنگ و اقتصادش نبود
فاطمه(س) گفت و آن کران شنیدند اصحاب آن دوره ز (حق) بریدند
(باطل) به منبر شد و (حق) برکنار نفاق شده بر سر مردم سوار
فاطمه(س) گفت و کرد حجت تمام دفاعیاتش ز (مقام امام)
(حق طلبی) کرده بر آیندگان پرچم محکومیت غاصبان
شد (علم مبارزات مظلوم) غاصب ز (یازهرا(س)) خفیف و محکوم
فاطمه(س) الگوی وفا به پیمان بر سر پیمان به وفا داده جان
پیر ز (حوادثِ زمان) شد بتول که وصل شد غنچه به روح رسول
رفت و علی(ع) مانده و کوه غمش جهان نشسته به غم و ماتمش
تسلیت شهادت فاطمه(س) از دل (نقاش) برای همه
فاطمه(س) جان تو تا ابد زنده ای بذر امامت بپراکنده ای
امامت از تو خورده شیر بقا زنده بمانده از شما مصطفی
دین به تو مدیون و فداکاری ات جان به فدای تو و دینداری ات
انتهای پیام/*