خداوندگار طبیعت، خشماگین، پرزهره و برق‌آسا بر بشر اجتماعی یورش آورده است تا انسان تخریبگر را به پستوی خانه‌اش بکشاند. تا زمین نفس بکشد. تا اینهمه فسیل نسوزاند. تا اینهمه تخریب نکند. بگیرد چند روزی بتمرگد.
اوج بشر تخریبگر رییس‌جمهور مملکتی است که اکنون بیشترین مبتلایان کووید-19 را گزارش می‌دهد. کسی که از پیمان آب و هوایی پاریس خارج شد و اساساً نسبت به هیچ ارزش انسانی که بشر تابحال برای حفظ طبیعت وضع کرده یا نمایش آن را درآورده، پایبند نبوده و از اظهار آن نیز خودداری نکرده است.
مقامات حکومت‌ها که در آن بالا نشسته‌اند و همه‌ی سالها از ثروت ملت‌ها مواجب و منافع برمی‌دارند و رانت قدرت می‌خورند و فخر بالانشینی را برای خود و عیالاتشان می‌فروشند، آن بالا رفته‌اند تا در همین مواقع از مردم خود دفاع کنند. اگر که البته لیاقت آن بالا را داشته باشند. به گفته‌ی گوته سرشان به تاج بیارزد. وگرنه در ممالکی مثل ما که به طور رسمی دموکراسی غربی محکوم است آن بالا نشین‌ها از مجاری دیگری بر قدرت حاکمند.
ویروس کووید19 موجودی به غایت ساده است. یک رشته RNA با یک پوسته‌ی پروتئینی و نه تقریباً چیز دیگری. به خودی خود هیچ‌کاری نمی‌تواند بکند چون ماهیتی انگلی دارد. به قول اسلاوی ژیژک اما نکته‌ی مضحک ماجرا اینجاست که این موجود حقیر و بی‌خاصیت امروز میلیاردها بشر را تا این حد تهدید کرده و ترسانده است.
در این روزهای دُژَم اما ناحق‌ترین مرگ‌ها، مرگ پرستاران و پزشکان است. اگرچه نمی‌دانم اساساً مرگ حقی هم وجود دارد یا نه!
در نبرد ویروس و انسان، پزشکان و پرستاران تقاص می‌دهند چون حرفه‌شان، حفظ جان انسان، این مزاحم‌ترین موجود روی زمین است. موجودی که از وقتی آمده گونه‌های بسیاری از گیاهان و حیوانات را منقرض کرده و پوسته‌ی زمین را شکافته و آلوده، یخچالهای قطبی را ذوب کرده و جو زمین را گسیخته است.
پزشک و پرستار باید در هرصورت انسان را درمان کنند و مرهم نهند تا به این موجود درمانده‌ی مزاحم فرصتی دوباره ببخشند.
بیمار فقط بیمار است. پزشک حق قضاوت درباره‌ی او را ندارد. اما طبیعت قضاوت می‌کند و پزشک را مزاحم جبر ستیزه‌گرایانه‌ی خود می‌داند. در نبرد طبیعت و انسان، از نظر طبیعت، پزشک محکوم است چون در طرف انسان است و به همین دلیل آمار مرگ پزشکان و پرستاران نسبت به جمعیت عادی به مراتب بیشتر است.
باری، پزشکان و پرستاران و کادر درمان در وسط آتش ایستاده‌اند وقتی که پاپ دیگر شفا نمی‌دهد و سنت‌پیتر را بسته، و ملِک، بیت الحرام را و آیه‌الله، حرم و امامزاده را.
این سپیدپوشان خسته نمی‌دانند کدامین مریض تابوت مرگ آنها را بر دوش می‌کشد و یا قرار است جان خود را به تاراج کدام آخرین ویزیت بسپارند!
ازین نبرد چه پیروز دربیاییم و چه شکست بخوریم، آخرین پاراگراف از کتاب سرنوشتمان همان سخنی است که لویی پاستور بزرگ گفته است: «هر پاداشی که زندگی به تلاشهایمان بدهد یا ندهد هنگامیکه به پایان تلاشهایمان نزدیک می‌شویم، هر کداممان باید حق آنرا داشته باشیم که با صدای بلند بگوئیم "من آنچه را که در توان داشته‌ام، انجام داده‌ام."»
پی‌نوشت: در هنگام نوشتن این متن چهره‌ی پزشکی پیش رویم بود که دیروز بخاطر ابتلا به کووید-19 پس از روزها نبرد با بیماری، آخرین نفس را کشید و درگذشت.
دکتر وحید یحیوی، فوق‌تخصص خون و انکولوژی و استادیار دانشگاه علوم پزشکی بجنورد. روانش شاد.
انتهای پیام/*