روزهای دشوار فرارسیده است. روزهایی که همه ایران و جهان باید دست به دست هم دهند تا این دشواری بزرگ زودتر به پایان برسد. روزهایی که دیگر دشمنی و تخاصم علیه یکدیگر جایی ندارد و برای رسیدن به آرامش و سلامت بایستی به صلح و عقل و تدبیر و افزایش قدرت معنوی همه آدم ها فکر کرد.
کرونا دیگر جایی برای خودی و غیرخودی باقی نگذاشته است و همه را با هم می بلعد. می بلعد تا ارمغانی جز مرگ و رنجوری نداشته باشد. برای مقابله با این پدیده مرگبار باید از گذشته گذشت... از گذشته ای که کمتر جایی برای پیش بینیِ امکان به وجود آمدن یک دشمن، برای همه جهان باقی گذاشته بود.
علاوه بر مردم عادی، تهیدستان و به حاشیه رانده شدگان، وزیر و وکیل و صاحب منصب و غنی و معروف و مشهور دچار بیماری ناشی از یک موجود نادیدنی شده اند تا به این باور برسیم این قدرتِ متصور شده تا چه میزان آسیب پذیر است... آسیب پذیر و فناپذیر.
سیستم پزشکی خصوصا در کشورهای پیشرفته به پشتوانه قدم های بزگ علمی اخیر، خود را در موقعیتی می دید که به انسان نامیرا اندیشه داشته باشد اما حالا به حداقل ها راضی شده است تا جهان را از یک مرگ عالم گیر برهاند. به تلاش برای تهیه واکسن جهت مقابله با یک ویروس و تولید انبوه تر ماسک و ضدعفونی کننده.
دولت ها نیز حالا موقعیت و قدرت خود را در مقابله با کرونا می سنجند. بحث دولت ها دیگر فقط بحث پزشکیِ محض نیست. بحث قدرت کنترل اقتصادی و اجتماعی در شرایط سخت است. بله سخت تر از سخت... چیزی که مشابهش را در فیلم ها دیده بودیم و نمی دانستیم خودمان به زودی مانند همان بازیگرانی که انتظار داشتیم خود را از هجوم های مهلک زنده نگه دارند در معرض تهدید یک موجود ناپیداییم که در واقعیت می خواهد نفسمان را بگیرد.
دیروز اگر خیلی از دولت ها به توسعه حضور فیزیکی و معنوی خود در مناطق دیگر جهان و امتیاز گیری و به رخ کشیدن قدرت اقتصادی و نظامی خود می اندیشیدند حالا باید ببینند چگونه می توانند در بدترین شرایط اقتصادیِ ممکن و در بحبوحه شیوع یک ویروس کشنده مردم خود را سلامت و امیدوار و شاید سیر نگه دارند... اینجا عیار عقلانیت دولت ها مشخص می شود و اینکه چقدر توانمند هستند و خود را برای روز مبادا آماده کرده اند. اینکه بتوانند مردمشان را با حداقل تلفات از یک بحران تمام عیار در جنگ با ی موجود ناپیدا عبور دهند.
این روزها دغدغه مردم ایران نیز همین است... دولت چقدر آماده است و چقدر برای چنین روزهایی سرمایه گذاری و تدبیر شده است. سیستم پزشکی و سلامت ما در چه جایگاهی قرار دارد و چقدر باید روی فداکاری و حضور ایثارگرانه کادر پزشکی و درمانی حساب کرد و چقدر روی عقل جمعی و برنامه دولت و سیستم حاکمیتی... فراتر از دولت باید دید چقدر تدبیر جمعی در شهروندان برای حضور کارآمد در چنین بحبوحه ای وجود دارد و چه میزان از لحاظ فرهنگی و اجتماعی به رشد رسیده اند که کشوری را با سلامت بیشتر از گردنه کرونا عبور دهند...
اینکه دائم قرار باشد نکات اولیه اعم از لزوم عدم حضور در اجتماعات و پرهیز از سفرهای غیرضروری درون شهری و برون شهری و عدم انجام غیرضروزیاتی که نیاز به حضور در سطح شهر دارد به مردم گوشزد و حتی برای ان اجبار به وجود آید نشان می دهد در کنار مجموعه های دولتی شهروندان نیز بایستی برای چنین مواردی بیش از این بیاموزند و تجربه کنند.
در این حال چالش اعتماد متقابل دولت و ملت نیز موضوع مهمی بود که نباید کوچک شمره شود چه اینکه بسیاری از نتیجه گرفتن ها از برنامه های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی ناشی از همین "بلوغ نیافته" تلقی کردن یک ملت و یا عدم اعتماد به دولت و یا پرده پوشی در واقعیت هاست. این تجربه تلخ در سال های اخیردر هر برهه تاریخی خود را نشان داده و درس های گذشته نیز گویی برای رفتاری بهتر، کارآمد نبوده است.
حال اما فارغ از همه این بحث ها زمان عمل رسیده است. زمان عمل بزرگ و همگانی در برابر یک شرایط بسیار بحرانی... که می تواند نشان دهد مجموعه های دولتی چند مردِ حلاج هستند و دقیقا برنامه و نقشه راهشان برای گریز از این معرکه بین المللی چیست... دیرزمانی نخواهد گذشت که در این مورد نیز امکان نوشتن و تحلیل وجود خواهد داشت.
منتشر شده در نشریه امید کرمان
انتهای پیام/*