موضوع قتل دختر چهارده ساله به دست پدرش به شکلی فجیع داغ که بسیار سوزاننده است. دل های بسیاری سوخته است و همه مات و مبهوت که چگونه ممکن است و تحت چه شرایطی یک پدر حاضر می شود دست به ارتکاب چنین جنایتی نسبت به دخترش بزند. پدرهایی که دختر دارند دارای احساس عمیق عاطفی هستند که حاضرند تمامیت وجودی خود را برای دخترشان هزینه کنند... پس چه اتفاقی افتاده است؟ چندی پیش هم که فیلم خانه پدری را می دیدم این سوال بارها در ذهنم چرخید که چرا...؟ و چه می شود که یک پدر دقیقا تبدیل به موجودی بی احساس و بدون عقل می شود که دست به چنین جنایتی بزند... قاعدتا نمی دانیم دقیقا چه در ذهن آن پدر وجود داشته و اکنون دقیقا به چه موضوعی فکر می کند...
داده های ما از ماجرا هم چندان کامل نیست. دختر چهارده ساله تحت چه شرایطی حاضر شده فرار از خانه را به ماندن در بی قراری خانه ای که قطعا برایش مامنی مطمئن نبوده ترجیح دهد؟ چه وضعیتی در خانه بر او تحمیل شده بود که تن به چنین سرنوشتی داده است؟ چرا مدرسه و معلم و مشاور مدرسه و... نتوانسته اند وضعیت روحی و شرایط زندگی او را تجزیه و تحلیل نمایند و نقش پیشگیرانه داشته باشند؟ نقش مادر در خانواده ای که مرد ان اینچنین مستعد خشونت ورزی عریان بوده چه بوده است؟
دختر پس از فرار ظاهرا توسط پلیس دستگیر می شود... سوال مهمی برایم پیش آمده است که دقیقا نقش پلیس پس از اطلاع از ماجرا و دستگیری دختر چه بوده است؟ در مواردی با هماهنگی و دستور بازپرس، متهم به دلیل امکان قرار گرفتن در معرض سوء قصد و آسیب از سوی شاکیان تحت محافظت قرار می گیرد حتی با بازداشت. دختر ظاهرا امکان آسیب دیدن از پدر را به پلیس اطلاع داده است پس چرا برای حفاظت از او اقدامی نشده است. در این موارد حتی با بهزیستی منطقه هماهنگ می شود تا دختر در معرض آسیب مدتی تحت حمایت بهزیستی و مشاوره انها قرار گیرد و با آماده کردن خانواده برای پذیرش مجدد فرزندشان شرایط زندگی معمول او فراهم شود پس چرا این حلقه مهم در این ماجرا وجود ندارد؟ باز هم می گویم داده های ماجرا محدود و تا زمان رسیدگی های قضایی بسیاری موارد مکتوم است اما از این سوالات نمی توان گذشت...یک اتفاق اینچنین می تواند کشوری را در شوک فرو ببرد پس دقت در جلوگیری از چنین مواردی یک فرض مهم است.آب رفته بازنمی گردد و جان گرفته شده...اما می توانیم همیشه پرسشگر و مطالبه گر و به دنبال پاسخ باشیم در هر منطقه ای که زندگی می کنیم تا چنین زخم هایی به ناگهان روحمان را جریحه دار نکند...
منتشر شده در نشریه امید کرمان
انتهای پیام/*